Razem ze szczypiorkiem pięknie zazielenił się szczaw. Pamiętam jak kiedyś razem z mamą zbierałam go na łące ale z czasem po prostu wynikł. Na pobliskich łąkach go brak , do tego rolnicy pryskają łąki i raczej nie warto sie na niego kusić a najlepiej zasiać sobie samemu. Ja w tamtym roku zasiałam i jedliśmy przez cały sezon i narobiłam mnóstwo zapasów na zimę. W przeciwieństwie do tego dzikiego-polnego można go zbierać cały sezon aż do późnej jesieni a liście pomimo ze rosną duże nie są ani trochę twarde czy łykowate. Z zeszłorocznego szczawiku zostało mi tylko kilka kępek, które jesienią przesadziłam ponieważ trzeba było przygotować pole do zimy .W tym roku również zasiałam ale już w takim miejscu aby sobie został na stałe i co roku na wiosnę mi odbijał. Ja najczęściej ze szczwiku robię zupkę ale nadaje się on również do sałatek czy sosów.
Kilka słów o szczawiu:
Szczaw w kuchni ma swoje miejsce od tysiącleci. Chętnie sięgali po niego starożytni Rzymianie. Pisał o nim nawet Hipokrates, który doceniał walory lecznicze tej rośliny. W kuchni staropolskiej szczaw był podawany przede wszystkim w formie szczawiówki – smacznej, lekko kwaskowatej zupy. Dawniej mówiono o nim, że „daje wspaniałe poczucie ulgi, szybko zaspokajając potrzebę zjedzenia pomarańczy lub cytryny”.
Co w nim siedzi?
Najpopularniejszą odmianą jest szczaw zwyczajny. To gatunek rośliny wieloletniej z rodziny rdestowatych – w naszym kraju występuje pospolicie. Rośnie na łąkach, polanach czy przy drogach. Kwitnie od maja do czerwca. Ma podłużne liście, a kwiatki niewielkie i czerwonawe. Inne znane odmiany to szczaw lancetowaty, kędzierzawy i tępolistny; ten ostatni uważany jest za chwast.
Szczaw jest bogaty w cenne dla zdrowia witaminy i substancje odżywcze. Zawiera przede wszystkim witaminę C, A i witaminy z grupy B, a także magnez, wapń, krzem i żelazo. Korzystnie wpływa na zdrowie. Pobudza trawienie, wzmacnia apetyt, pomaga przy schorzeniach serca, usprawnia pracę wątroby oraz woreczka żółciowego, działa lekko moczopędnie i krwiotwórczo, hamuje rozwój drobnoustrojów. Liście szczawiu zwyczajnego mają działanie lecznicze. Przyrządzona z nich herbatka jest pomocna przy chorobach wątroby i nerek. Naparem płucze się także owrzodzoną jamę ustną i przemywa trudno gojące rany. (źródło www.kuchnia.wp.pl)
Zupa szczawiowa
składniki:
2,5-3 l bulionu
300-320 g szczawiu
sól
5-6 łyżek śmietany 12%
4 łyżki mąki pszennej
6-7 jajkek gotowanych na twardo
130 g makaronu gwiazdki
Do garnka wlać bulion (może też być woda), dodać posiekany szczaw, doprawić do smaku solą. Zagotować wszystko, gdy się zagotuje wrzucić makaron i gotować chwilę aż makaronik sie ugotuje. Śmietanę wymieszać z odrobiną wywaru i mąką, dokładnie wymieszać aby nie było grudek. Wlać do garnka i zagotować, gotować jeszcze 3 minuty. Do zupy dodać pokrojone jajka, można też ułożyć je na talerzu i wlać zupę.
