Okra to niewielkie, ciemnozielone warzywko, które swoim kształtem przypomina zieloną papryczkę chilli lub małą cukinię. Z zewnątrz pokrywa ją delikatny meszek.
Jest szczególnie popularna w Azji, południowych Stanach Zjednoczonych, Egipcie, Turcji oraz w Indiach, gdzie uważa się, ze stymuluje pracę mózgu. W Polsce najczęściej występuje suszona oraz w puszce, ale świeżą okrę możemy znaleźć również w sklepach z żywnością azjatycką (także pod nazwą bamia, ketmia, ketmia piżmowa, piżmian jadalny).
Okra daje ogromne pole do kulinarnych popisów. Nie trzeba jej obierać, niektórzy jedynie ścierają jej powierzchnię szczoteczką, żeby pozbyć się włosków. Można ją jeść na surowo, suszyć, marynować, smażyć, gotować w wodzie oraz na parze, grillować lub dodać na zimno do sałatki. Niewykorzystaną możemy po blanszowaniu z powodzeniem wrzucić do zamrażalnika i przechowywać przez kilka miesięcy. W smaku przypomina fasolkę szparagową i bakłażana. Pasuje do owoców cytrusowych, pomidorów, papryki, cebuli czy ryżu.
Strąki okry są źródłem witamin, nienasyconych kwasów tłuszczowych zawartych w pestkach oraz kwasu foliowego. Do tego dochodzi jeszcze rozpuszczalny i nierozpuszczalny błonnik.
W Europie okra jest nadal mało popularna. A szkoda! Ponieważ jest smaczna, zdrowa, niskokaloryczna a na dodatek z powodzeniem można ją wykorzystywać jako naturalny zagęszczacz do zup i sosów zamiast mąki czy zasmażki. Dzieje się tak ponieważ w czasie gotowania pokrojona w kawałki okra uwalnia duże ilości lepkiego soku, który zagęszcza danie nie zmieniając przy tym jego smaku. Ci, którym nie odpowiada specyficzna, śluzowata konsystencja po przekrojeniu, mogą ugotować strąki w całości.
Jeśli mamy możliwość kupienia świeżej okry wybierajmy strąki o długości 5-9 cm, chrupkie, które pękają przy lekkim ściśnięciu. Aby jak najdłużej zachowała świeżość przechowujmy ją w lodówce.
