Sos boloński, odkryłam i nauczyłam się go robić podczas studiów, gdzie zaprzyjaźniłam się z rodzimą Włoszką Laurą. To ona zaraziła mnie pasją do kuchni włoskiej, nie tylko było tanio, szybko, ale i wyśmienicie. Jednak Ragu – to był specjał zachowany na wyjątkowe okazję lub niedzielę. Prawie tak jak u nas rosół. Nie wymagał zbyt wielkiego wkładu pracy, ale potrzebował długiego gotowania na małym ogniu.. „cottura lenta..” mówiła Laura, „oto pierwszy i najważniejszy sekret prawdziwego ragu bolognese”.
Czytałam kiedyś orginalną recepturę sosu bolońskiego i faktycznie Laura miała rację, na przygotowanie ragu według orginalnej receptury trzeba zarezerwować minimum 3 h. Od tych odległych czasów mineło już kilka lat, ale za każdym razem kiedy robię sos boloński, przypominam sobie sekrety, które zdradziła mi Laura, a które dziś są moimi sekretami w kuchni. I choć każdy z nas ma inny patent na ten sos, dziś podzielę się moim. Powiem szczerze,że jest prawie identyczny z orginalną recepturą, tego czego ja nie dodaje to boczek. Orginalna receptura go przewiduje, ja jednak sądzę,że czasy kiedy ragu bolognese było przypisane niedzieli i innym świętom, kiedy mięso pojawiało się na stołach rzadko i było niedzielnym rarytasem, już mineły. Poza tym boczek w orginalnej recepturze był głownie źródłem tłuszczu, na którym miały się zarumienić warzywa, na dzień dzisiejszy można go z powodzeniem zastąpić 2 łyżkami oleju z oliwek.
Przejdzmy zatem do przepisu : 
Składniki:
1 cebula średnia
1 zielona gałązka seleru
1 marchewka
olej z oliwek do smażenia
400 gr mięso mielone wołowe
200 ml czerowne wino wytrawne
700 ml passata pomidorowa
1 goździk Prymat
½ kostka bulionowa Kucharek (opcjonalnie)
sól do smaku
pieprz Prymat do smaku
2 ząbki czosnku
1 łyżeczka cukru
1 szklanka mleka
Krok pierwszy – „Sofritto” 
Cebulę, nać selera i marchewkę drobno posiekać. Zarumienić na 2-3 łyżkach oleju z oliwek. Uważać na marchewkę, jeśli najdzie was ochota by zmienić ilość, nie dodawajcie jej zbyt wiele – lubi negatywnie wpłynąć na końcowy smak ragu.
Krok drugi – „Sofritto łaczy się z mięsem” 
Dodać mielone mięso wołowe, cały czas mieszając, na dużym ogniu doprowadzić do wyparowania wody z mięsa.
Krok trzeci „ Aromatyzowanie mięsa czerownym winem” 
Do odparowanego z soków mięsa dodać czerowne wino wytrawne, ja użyłam Chianti. Pozostając na dużym ogniu, mieszać cały czas aż do odparowania wina.
Krok czwarty „ Mięso spotyka pomidora” 
Gdy wino odparuje, dodajemy passatę pomidorową i przenosimy się na najmniejszy palnik i najmniejszy ogień. Ja dodatkowo z patelni przeniosłam się też do garnka. Ale nie dlatego,że trzeba, ale akurat do tej patelni nie mam odpowiedniej pokrywki, a skoro ma być „cottura lenta”, pokrywka obowiązkowa.
Krok piąty „ Doprawianie – sekretny składnik” 
Nadszedł czas by doprawić nasz sos, tu oprócz standardowo soli, pieprzu,łyżeczki cukru, kostki bulionowej do smaku, czosnku, pojawia się protagonista, który sprawia, że ragu będzie naprawdę wyjątkowe – goździk, 1-2 szt. Nawet sobie nie wyobrażacie, jak ten jeden malutki goździk wpływa pozytywnie na końcowy smak sosu bolońskiego. Dodajcie go koniecznie. Po czym przykrywamy pokrywką i od czasu do czasu mieszając zostawiamy ragu na wolnym ogniu na około 1-1,5 h.
Krok szósty „ Mleko – tak jak w orginalnej recepturze”
Po 1,5h wlewamy do sosu szklankę mleka. Wiem,że co niektórzy patrzą na to słowo i nie wierzą co czytają, jednak powiem wam, tak to prawda, trzeba wlać mleko. Dlaczego ? Nawet sami Włosi nie wiedzą, przypuszcza się, że ze względu na zawartść białka mleko zwiększało wartość odżywczą sosu, po dodaniu mleka sos staje się aksamitny „ divena veluttato” i zmienia kolor. Nie zmienia w żaden sposób smaku. Po dodaniu mleka dalej gotujemy sos na małym ogniu pod przykryciem przez około ½ h. Po tym czasie możemy rozkoszować się absolutnie aksamitnym i wyśmienitym Ragu Bolognese !
A skoro już mamy sos boloński, wyszło go dosyć dużo, starczyło by na tagliatelle al ragu dla co najmniej 10 osób, nie mam tylu gości więc co ? może lasagna bolognese ?
Mając sos boloński, lasagna to już pestka, wystarczy dokupić lub zrobić płaty do lasagni min 6 szt, sos beszamelowy, 100 gr parmezanu i 10 gr masła.
Sos beszamelowy, zazwyczaj robię na oko,składa się z trzech składników : mąki, masła i mleka ( plus szczypta gałki muszkatałowej), ale ogólnie formula jest taka, masła i mąki tyle samo, mleka 10 razy więcej.
I tak np. do 1 lasagni robię beszamel z ½ l mleka czyli 500 ml, stosując tę formułę potrzebuję jeszcze 50 gr masła i 50 gr mąki.
Masło rozpuścić,wsypać mąkę, chwilkę podsmażyć cały czas mieszając, dodawać stopniowo mleko tak by nie utworzyły się grudki. Mieszać do zagotowania. Dodać szczyptę gałki muszkatałowej. Gotowe.
Gdy beszamel zrobiony możemy zabrać się za lasagnę.
Blaszkę wysmarować masłem. Położyć płat lasagni ( nie musi być idealnie dopasowany, gdyż płaty podczas pieczenia urosną). Rozsmarować 2-3 łyżki beszamelu. Właściwie w ilości pełna dowolność, ja smaruję bardzo cienką warstwę, gdyż moja rodzina tak lubi,ale są osoby które lubią więcej beszamelu. 
Następnie włać kilka łyżek sosu, posypać parmezanem i tak aż do wykończenia płatów lasagni. 
Na ostatnim płacie powinna znaleźć się warstwa beszamelu, sosu bolońskiego,parmezanu i płatki mrożonego masła. Dzięki nim parmezan ładnie się zarumieni, nie będzie suchy, wręcz przeciwnie będzie się rozpływał w ustach.
Tak przygotowana lasagna wędruję to piekarnika rozgrzanego do 180 stopni na pół godziny.
Buon Appetito !
Z pozdrowieniami
Iwona
