Wykwintny smak herbaty pobudza wszystkie zmysły. Wspaniałym jest obserwowanie rozwijających się w gorącej wodzie listków, które tak mocno przywołują w pamięci obraz budzącej się wiosny.
Zapach jest krótkotrwały, ulotny, jednak warto złapać tą chwilę - najlepiej zamykając oczy. Istotą jest jednak smak. Dla wielu świeży, magicznie naturalny i dziki, zaś dla innych ledwo wyczuwalny, nijaki i gorzkawy.
Bo zielona herbata jest kapryśną księżniczką. Jednych zatrzymuje w przedsionku karmiąc złym humorem, pozostającym w pamięci gościa na długi czas, drugich natomiast postanawia wpuścić do swych komnat, z sobie tylko znanym urokiem i rozpieszcza, tuli i otacza wykwintnym smakiem.
Można ją kochać, albo nienawidzić.
Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, moje kubki smakowe z nienawiści przeszły w stan błogości, ekscytacji i zaskakującej mnie samą fascynacji. A wszystko to, w jednej chwili. Od tamtej pory smak zielonej herbaty towarzyszy mi na każdym kroku, odkrywając przede mną, co raz to nowe zaułki smaku i aromatu, niczym panna młoda odsłaniająca kolejne falbany welonu przed jej oblubieńcem.
Wspaniałe to zauroczenie, dające tyle możliwości odkrywania, łączenia, próbowania i komponowania. Jakże nie poczuć się światowej sławy kompozytorem, przygotowując dla bliskich kolejny dzbanuszek herbaty?
Jakże miłym jest pytające spojrzenie Ukochanego, próbującego odgadnąć składniki tego królewskiego napoju...
Można ją kochać, albo nienawidzić...
Dla mnie to jedna z moich miłości.
Taka na zawsze...
