"Milczące miasto" (Silent City), to film z 2012 roku powstały na motywach powieści "De Stille Stad" (2006) Anny Threes, produkcji: Belgia Holandia Luksemburg. Udało mi się go obejrzeć na Cinemax już jakiś czas temu, a wczoraj była powtórka.
To dramat psychologiczny opowiadający o młodej Rosie, która przybywa z Holandii do Tokyo, aby pobierać nauki u mistrza filetowania ryb w jednej z tamtejszych restauracji. Jest jedynym obcokrajowcem, któremu się to dotąd udało, jednak cena za ten zaszczyt jest wysoka. Okazuje się, że dopóki się uczy nie będzie otrzymywać zapłaty, w dodatku nie może się zaklimatyzować, bo nikt nie potrafi dobrze mówić po angielsku i ciężko jest się z kimkolwiek dogadać. Różnice kulturowe zaś są ogromne i Rosa często nie rozumie co się wokół dzieje i dlaczego. Mistrz Kon nie zwraca na nią uwagi, ani nie docenia jej postępów w nauce filetowania. Rosa wynajmuje małe mieszkanie i jest całkiem sama w obcym świecie. Zaczyna mówić do ryb które filetuje, do kota który jedyny ją odwiedza i do kwiatka w mieszkaniu który nie chce rosnąć. Popada pomału w obłęd z samotności.
Od jednej z pracownic, która pomogła jej znaleźć mieszkanie udaje jej się dowiedzieć o dodatkowych możliwościach zarobku. Rosa zostaje kobietą do towarzystwa w jednym z nocnych klubów. Musi tylko rozmawiać, pić alkohol i ładnie wyglądać. Jeśli nie chce sypiać z klientami, musi trzymać dno szklanki zakryte dłonią, bo nawet dno szklanki coś w kulturze japońskiej symbolizuje. Pewnej nocy, krótka rozmowa z jednym z gości nocnego klubu otwiera jej oczy na to co robi nie tak w pracy w restauracji. Klient zwraca jej uwagę, że ryby to najstarsze i tajemnicze stworzenia i pyta: „Czy rozumiesz już ryby? Czy może są jeszcze większą zagadką?” Od tej pory Rosa stara się zrozumieć ryby, być rybą, czuć jak ryba.. co czasem wygląda nieco dziwnie. Podgląda jak mistrz ryby dotyka i jak na nie patrzy zanim dokona pierwszego cięcia. Próbuje robić to samo, raz nawet śni, że jest dotykana w taki sam sposób jak ryba, że stała się rybą. Czyste szaleństwo – pomyślicie, ale tacy są Japończycy, nie zapomnieli o filozofii i głębi świata w pogoni za technologią, w której przecież przodują. Może właśnie dlatego ich maszyny są takie dobre(?)
Bardzo podoba mi się ostatni wątek, jak na tyłach restauracji mistrz pokazuje uczniom jak złapać rybę gołymi rękami z małego basenu. Tylko Rosa ma problem z wykonaniem tego zadania. Jednak gdy w końcu jej się to udaje, przechodzi na wyższy stopień wtajemniczenia..
A skoro już jestem przy rybach i Japonii, to zarekomenduję jeszcze jeden film ;) "Jiro Dreams of Sushi" – „Jiro śni o Sushi” z 2011. W zeszłym roku miał premierę w polskich kinach.
To amerykański dokument David’a Gelb’a o 85 letnim mistrzu Sushi Jiro Ono, a także jego dwu synach, którzy poszli w ślady ojca. Młodszy ma własną restaurację, która jest lustrzanym odbiciem restauracji ojca, bo jest praworęczny a ojciec leworęczny - ciekawe. Starszy pracuje z ojcem, ma 50 lat. Restauracja Sukiyabashi jest malutka, na 10 miejsc, mieści się przy stacji metro w Tokyo i zdobyła 3 gwiazdki Michelina. Rezerwacji trzeba dokonywać miesiąc naprzód, a cena posiłku zaczyna się od 30 tys. Yenów, czyli 1020 polskich złotych.
Najbardziej fascynujące jest dla mnie to, że Jiro ma 85 lat a jest wciąż aktywny zawodowo, umysł ma żywy i sprawny jak 30 latka. Kocha swoją pracę i poświęca jej się bez reszty, ta miłość jest motorem jego życia. Miał szczęście, że odnalazł swoją pasję. Sushi Jiro jest minimalistyczne i perfekcyjne. Jak ZEN. Pomysły przychodzą do niego w snach, a ma ich całe mnóstwo. To film o tym jak osiągnąć mistrzostwo.
Polcam.
