Cukier biały otrzymujemy z buraków cukrowych w procesie rafinacji, czyli przemysłowego oddzielenia melasy (ciemnobrązowego syropu zawierającego substancje odżywcze). Zawartość sacharozy wynosi powyżej 99,8 %.
Cukier brązowy (nierafinowany), inaczej zwany trzcinowym, produkowany jest głównie z trzciny cukrowej (znaleźć można także buraczany). Podczas produkcji nie jest poddawany oczyszczaniu z nadającej kolor melasy, przez co zawiera nieco więcej składników odżywczych niż biały, m.in. magnez, żelazo, potas, fosfor, wapń, miedź, wit. B6 i B12. Nie zapominajmy jednak, że ilości tych składników są niewielkie (żeby nie powiedzieć „śladowe”) i w dalszym ciągu cukier ten jest sacharozą, w niemal czystej postaci (około 99,7%).
Sacharoza natomiast jest substancją silnie zakwaszającą organizm, nie posiadając przy tym żadnych wartości odżywczych.
Zatem największą różnicą jest ich pochodzenie – te dwa rodzaje cukru produkowane są z dwóch różnych roślin.
Różnią się także ceną - brązowy jest znacznie droższy!
Cukier brązowy jest też niewiele mniej kaloryczny od białego. W 100g brązowego cukru jest od 380 do 396 kcal, podczas kiedy w białym około 406 kcal (te wielkości podawane są różnie). Różnica, mimo że jest, jest nieznaczna. A biorąc pod uwagę, że jest troszeczkę mniej słodki, z reguły sypiemy go więcej ;)
Dlatego, jeśli chcemy wprowadzić do diety zdrowsze nawyki, powinniśmy nie tyle zamienić cukier biały na brązowy, co ograniczyć ogólne spożycie cukru.
Decydując się na zakup brązowego cukru nierafinowanego przede wszystkim czytajmy etykiety! Dlaczego? A no dlatego, że w powszechnym mniemaniu o jego właściwościach i uznawaniu za towar „zdrowszy” możemy trafić na cukier biały, rafinowany, zabarwiony wcześniej oddzieloną melasą lub karmelem, z etykietą „cukier brązowy”. Poza tym prawdziwy nierafinowany cukier trzcinowy powinien być lepki! Nie dajmy się oszukać na pięknie wyglądające sypkie kryształki, ponieważ ten prawdziwy nierafinowany cukier trzcinowy może (a nawet powinien) zlepiać się w małe bryłki.
