„Super size me” to film dokumentalny z 2004 roku, wyreżyserowany i wyprodukowany przez głównego bohatera – Morgana Spurlocka. Wszystko zaczęło się od słynnego procesu wytoczonemu restauracji McDonald’s przez dwie nastolatki, oskarżające go o spowodowanie ich nadmiernej otyłości. Prawnicy McDonald’sa stwierdzili jednak, że zagrożenie związane z tymi potrawami jest ogólnie znane i że pozywające nie mogą udowodnić, iż główną przyczyną ich kłopotów z nadwagą była „McDieta”. Sędzia uznał, że jeżeli prawnicy dziewczyn udowodnią, że McDonald's nakłaniał ludzi do spożywania wszystkich posiłków w swoich restauracjach i że jest to niebezpieczne dla zdrowia mogą złożyć skargę o odszkodowanie.
Morgan postanowił sprawdzić to na własnej skórze podejmując się jedzenia menu Super Size z McDonald’sa przez 30 dni na śniadanie, obiad i kolację, wykonując przy tym 2500 kroków dziennie, jak statystyczny Amerykanin. Zanim jednak zaczął eksperyment poddał się szczegółowym badaniom u trzech różnych specjalistów, którzy zgodnie stwierdzili, że jego stan zdrowia i wyniki badań należały do normy.
Film pokazuje każdy dzień i każdy posiłek Morgana oraz jego okresowe wyniki badań, wagę i samopoczucie. Jak można przypuszczać nie są zadawalające, wręcz przeciwnie. Po 22 dniach „MacDiety” wyniki badań wskazywały nie tylko na wysoki poziom trigricelidów i cholesterolu, ale i poważny stan wątroby zmierzający do jej niewydolności. Lekarze zalecali w tym czasie Morganowi zaprzestanie tej diety. Ten jednak kontynuuje plan do ustalonych 30 dni, mimo złego już samopoczucia. Lekarze przyznają w filmie, że nie spodziewali się tak pesymistycznych rezultatów badań po tak krótkim czasie diety fast food.
Fot. Kadr z filmu "Super Size Me"
Film jednak nie opiera się tylko na zilustrowaniu eksperymentu Morgana dzień po dniu, ale podejmuje też wiele globalnych kwestii związanych z dietą typu fast food. Jedną z bardziej interesujących jest fakt zasad odżywiania w stołówkach szkolnych, w których frytki, wysoko słodzone napoje, batoniki, czy dania z puszki to w 90 % przypadków norma. Zły przykład idący ze szkoły oraz miliony reklam fast fordów to dowód na to, że żywność ta jest szeroko promowana. Mimo to niektórzy nadal twierdzą, że obowiązek wdrożenia zdrowych nawyków żywieniowych spoczywa wyłącznie na rodzicach. Morgan pokazuje w swoim filmie, że ten problem wychowawczy jest poważniejszy niż nam się to wydaje. Dlaczego? Po pierwsze reklamy fast fordów oraz wystrój tego typu restauracji skierowane są głównie do dzieci (place zabaw na terenie restauracji, zabawki dołączane do zestawów, obecność klauna itp.). Po drugie Morgan pokazuje, jak dzieci są przesiąknięte komunikatami reklamowymi. W trakcie filmu pokazany jest bowiem eksperyment pokazujący, że wszystkie dzieci rozpoznały na zdjęciu klauna z McDonald’sa, przy czym ani jedno nie rozpoznało Jezusa. To samo dotyczy dorosłych - większość zapytanych nie wiedziała np. co to kaloria i nie byli w stanie powtórzyć narodowej przysięgi, ale hasło reklamowe menu z resteuracji McDonald’sa znali idealnie.
Fot. Kadr z filmu "Super Size Me"
Morgan w dokumencie pokazuje, że problem fast foodów, otyłości i stylu życia, to nie tylko problem pojedynczych osób, czy nawet rodzin, ale problem globalny, który dotyka każdego, bo czy przed reklamą można uciec? Czy można uciec przed podwojonymi kosztami publicznego leczenia chorób wywołanych otyłością? Odpowiedź jest prosta - nie. To jak poważny jest to problem współczesnej nam cywilizacji pokazuje właśnie w swym sugestywnym dokumencie Morgan. „Super Size Me” jest zdecydowanie wart obejrzenia.
Autorką tekstu jest Iwona D
Jeśli i Ty chcesz podzielić się z nami swoją recenzją, zgłoś się z proponowanym artykułem na adres [email protected]! Jeżeli Twoja recenzja nam się spodoba, to zamieścimy ją w cyklu "Kulturalna kuchnia". Każdy użytkownik, którego tekst opublikujemy otrzyma od nas 1000 punktów :).
